Kinini Paati!

Dag iedereen! Er heeft een tijdje tussen gezeten maar hier ben ik weer vol van verhalen! Mijn stage en trips hebben al mijn aandacht en energie opge-eist maar nu, na de kerst ben ik weer helemaal fit om een verhaal te schrijven. Hopelijk hebben jullie de kerst allemaal overleefd en was het een gezellige boel. Ik heb de kerst in de binnenlanden van Suriname gevierd, onder de brandende zon. Maandag zijn Mareen en ik met een gezelschap van ongeveer 17 personen vertrokken richting Atjoni, een soort havenplaats langs de surinamerivier, een grens tussen weg en water. Om deze te bereiken moesten we een lange weg afleggen over de hobbelige bauxietweg vanaf Paranam, waar Suralco (grote aluminiumfabriek) gevestigd is. De reis naar Atjoni duurde ongeveer 4 uren rijden in een krakkemikkig busje (gelukkig geen panne gehad!!). Onderweg genoten van de jungle en het mooie uitzicht in de schitterende zon. Eenmaal aangekomen in Atjoni waar we over moesten stappen op een korjaal ging het regenen. Geen nood, de weergoden waren ons goed gezind en al gauw werd het droger. Zo’n boottochtje is echt heerlijk, je vaart door de Surinamerivier en passeert onderweg kleine primitieve marrondorpjes. Aan de oever wassen vrouwen kleren, doen ze de afwas en werken mannen aan hun korjaal. Na het tochtje van ongeveer 2 uren kwamen we aan bij ons eiland Kinini Paati. Daar laadden we onze spullen voor het weekend uit, onze tassen, het eten, de koelboxen etc. Onze gids heeft ons het eilandje laten zien en gewezen waar we het beste konden zwemmen. Vanuit ons huisje keken we uit over een sterke sula (stroomversnelling) en het water stond redelijk hoog. Omdat we laat aankwamen hebben we ’s avonds samen gegeten en vroeg ons bed opgezocht. De volgende morgen, eerste kerstdag, zijn we samen met onze gids en de geïnteresseerden naar het naastgelegen dorp New Aurora gevaren. Daar hebben we, na toestemming te hebben gevraagd bij het dorpshoofd, de kerkdienst voor kerst bijgewoond. We kregen toestemming als de toeristen, wij dus, de kerkkas spekten. Omdat we wat vroeg waren, eigenlijk begon de dienst gewoon later dan gepland, hebben we nog eerst een klein wandelingetje gemaakt door het dorpje. Ik kan me niet voorstellen dat die mensen zo samenleven in zo’n kleine gemeenschap. Weinig privacy, kleine hutjes en je krijg alles van elkaar mee. De vrouwen dragen de vaat in een grote teil op hun hoofd richting de rivier om het daar te gaan afwassen. Het is wel echt zo als ik het me voorstelde maar toch blijft het superbijzonder. Op een gegeven moment kregen we door dat de kerkdienst zou beginnen. Er was een speciale mis omdat het kerst was en alle kerkgangers waren in het wit gekleed. Daar hadden wij geen rekening mee gehouden maar we vielen sowieso al op omdat we blank waren. De priester heette ons hartelijk welkom in het Sranantongo. De mis was helemaal in het Surinaams gesproken, ik heb er erg weinig van meegekregen maar toch was dit een zeer bijzondere ervaring. Het was een witte open kerk en de mensen schoven nog tijdens de dienst aan. De kinderen die slecht konden stilzitten liepen wat rond of gingen de kerk weer uit. Er werd ook veel gezongen tijdens de dienst. Ik schoot vol toen het koor begon en iedereen meezong. Mooie Surinaamse kerkliederen in het Sranan, het deed een beetje Afrikaans aan (tenminste zo stel ik me dat voor, ben natuurlijk nog nooit in Afrika geweest). Hoe dan ook, ik vond het schitterend. Na de dienst werden we hartelijk bedankt door de priester, de dominee en nog een paar mensen waarvan ik de functie en naam ben vergeten. In ieder geval waren ze erg hartelijk en blij met onze financiële giften. Ondertussen heb ik me nog even beziggehouden met alle schattige kindertjes die de vreemde blanken maar wat interessant vonden. Na de dienst zijn we verder gewandeld over een bospad (In Suriname noemen ze het regenwoud of de jungle ‘bos’) naar Gunsi, een naastgelegen dorp. We waren net te laat voor het rouwfeest. Een beetje vreemd dat je gaat feesten als er iemand dood is maar dat doet de bevolking om de nabestaanden af te leiden van het verdriet. Daar heb ik nog een slokje gedronken van één of andere ‘cocktail’. Het was een lauwwarme drap (lijkt op brinta) gemaakt van pinda en cacao. De vrouw was behoorlijk gepikeerd dat de meeste van ons vriendelijk maar beleefd het aanbod afsloegen. Ik kreeg plaatsvervangende schaamte voor deze onbeleefdheid en ‘wat de boer niet kent eet hij niet’ houding en heb het drankje dat er allerminst smakelijk uitzag geprobeerd. Het was prima te drinken maar aan een slokje had ik ook wel genoeg. Toen maar weer met de korjaal naar ons eigen eilandje en daar een goed ontbijt genuttigd. We hadden zelf een kok mee, mw. Carla. Een vrouw van begin 60 die fantastisch kon koken. Bovendien een erg leuk mens. Na het ontbijt was er ‘vrije tijd’. Met een aantal zijn we in de zon in de sula gaan liggen. Lekker tussen de rotsen in het stomende water. Het was in eerste instantie wat bewolkt maar tegen het middag uur werd het schitterend zonnig weer. Dat hadden we al een week niet meer gehad. Toen is het ook snel gegaan en ben ik lekker rood geworden! Beetje verbrand dus! Na de lunch hebben de waaghalzen (waaronder ik, maar niet echt overtuigend) met een zwemvest aan de sula ‘genomen’. Dat wil zeggen je met de stroming van het water mee laten nemen. Ik vond het keispannend maar natuurlijk moest ik het proberen. De eerste keer sprong ik niet genoeg in het midden van de stroomversnelling en heb ik wat stenen geraakt langs de kant (ja, daar krijg je mooie benen van). De tweede keer ging ik meer naar het midden en het ging lekker hard! Die middag stond er ook een kleine wandeling in de jungle op het programma en heb ik veel verschillende bomen gezien. Waaronder de kankantri, een zeer hoge boom. Ik was benieuwd naar deze boom omdat Sandra, mijn begeleidster, wel eens wordt nageroepen. Zij is behoorlijk lang, mensen roepen dan: ‘kankantri, waar ga je naar toe??’ Grappig he! Na het eten (weer warm, twee x per dag warm eten en veeeeeel rijst) zijn we in het donker kaaimannen gaan spotten. Kaaimannen zijn de kleine broertjes van de krokodil. We hebben er een aantal gezien, je schijnt dan met je zaklantaarn langs de rand van de rivier en dan zie je de oogjes rood oplichten. Bij thuiskomst stond er een groep saramaccaners (de bewoners van het gebied) klaar om voor ons een traditionele dans op te voeren. Zij voeren dit stukje op tegen betaling voor toeristen en het was niet echt georganiseerd. Volgens mij hadden ze ook behoorlijk gedronken (de mannen in ieder geval) en voerden hun stukje op. Aan het einde hebben we nog even meegedanst. De volgende dag hadden we tot de lunch de tijd om te relaxen, dat betekende lekker lezen en zwemmen in de sula. Weer hadden we schitterend weer! Na de lunch hebben we het marrondorp Jaw Jaw bekeken. De dorpen lijken behoorlijk veel op elkaar, allemaal kleine hutjes. Dit dorpje was wat groter en de huisjes waren wat luxer en groter. Hier werden, bij onze komst, meteen alle souvenirs uitgepakt door de bewoners want die wilden natuurlijk dat we wat bij ze kochten. De dorpsbewoners zijn het gewend dat er toeristen komen en halen er deels hun inkomsten uit. Het is niet toegestaan om foto’s van ze te maken, dat gebeurt allemaal een beetje in het geniep. Personen mag je al helemaal niet fotograferen, soms mag het maar uiteraard tegen betaling. Vanaf Jaw jaw vertrokken we weer met de korjaal naar Atjoni, ik had nog wel een paar dagen willen blijven. De omgeving was zo mooi, de zon zo heerlijk en de sula zo spannend! Ik kijk nu alweer uit naar de volgende trip. Die wordt waarschijnlijk met mijn ouders, die komen op 10 januari. Momenteel zit ik weer in Paramaribo en heb vandaag stage gelopen. De Surinamers zijn helemaal gek geworden, het is december dus feestmaand. Iedereen geeft zijn geld uit aan uitgaan en feesten en ….vuurwerk. Het knalt aan alle kanten om je oren. Overdag valt het wel mee maar vanaf half zeven als het donker begint te worden hoor je overal de knallen en vliegen de pijlen in de lucht. Oudjaarsdag zelf schijnt ook een spektakel te zijn, vanaf 12 uur ’s middags knalt de hele domineestraat (de kalverstraat van P’bo) en de hele dag dansen de mensen op straat. Om twaalf uur is iedereen thuis en na de toost weer de straat op te gaan. Ik ben zeer benieuwd. Hierover gauw meer!
Vanavond gaan Mareen en ik met wat dames op stap naar de Havana Lounge. Daar wordt salsa gedanst en we moeten onze kunsten van de les natuurlijk wel even in praktijk brengen. Morgen weer stage maar mijn begeleidster gaat ook op stap. Dat wordt dus samen brak zijn morgen haha!
Ik wens iedereen een supergoed uiteinde, pas goed op met vuurwerk en maak er een knalfeest van!

Papa, Mama, Jeroen en Annely en Jaantje: Veel plezier met Carbid!! Dat ga ik zeker missen!

Incies!!!! Veel plezier en zet de boel ook namens mij op stelten! Lekker feestvieren en borrelen!

Familie Nolten ben Breij: Fijn uiteinde, de borrel komt wel als ik terug ben!

Maaike, AM+Eelke, Sil, Jen en mr. W: fijn oud&nieuw en verslik je niet in de oliebollen

Collega’s: geniet lekker van de vakantie!

Schoonfamilie in Bussem/D’ter/Grunn: bedankt voor de leuke reacties en goed uiteinde!

Jochem: een lekkere dikke brassa van mij!

Superveel liefs Jacquelien!