Suma wani tan now in Bakrakondre?

Dag allemaal! Ten eerste wil ik iedereen hartelijk bedanken voor alle telefoontjes en sms-jes! Volgens mij heb ik niet iedereen meer gesproken voordat ik vertrok maar dat kwam door de drukte.
Woensdagochtend zijn we (papa, mama en ik) om kwart over vijf opgestaan om richting Schiphol te rijden. Keurig om tien voor negen reden we de parkeergarage in en om negen uur stond ik bij de incheckbalie. Daar trof ik Mareen (ook student fysiotherapie). Na inchecken en afleveren van de koffers zijn we wat gaan drinken in een koffiebarretje met Mareen haar aanhang en mijn ouders. Om half elf zwaaiden we naar ons afscheidscomité en liepen we samen door de douane. Ons avontuur was begonnen! Om 12.05 stegen we op en om 01.00 uur (Nederlandse tijd) landden we op de Zanderij in Suriname. Onderweg hebben we nog een tussenstop gemaakt van ruim een uur op Tobago. Tijdens de vlucht hebben we een beetje turbulentie gehad en een wat hobbelige landing. Eenmaal aangekomen in Suriname (surinaamse tijd 21.00 uur) was het een kwestie van geld wisselen, koffers pakken en onze chauffeur zoeken. Een keurige chauffeur heeft ons naar ons huis gebracht. Hij wist, net als wij, dat we bij de Noer Pierkhanstraat moesten zijn maar beiden wisten we geen nummer. Hoe dan ook, na een tijdje rond te hebben gereden kwam mw. Vurosa naar buiten en riep de chauffeur dat we bij haar moesten zijn. Gelukkig stond er wat te drinken voor ons klaar in de koelkast en had meneer Prem (contactpersoon hier) wat broodjes voor ons klaargelegd. We wonen hier in een zeer chique wijk, Paramaribo noord. Hier wonen de wat ‘rijkere’ Surinamers en de huizen zijn hier royaal! Wij wonen onder het woonhuis van mw. Vurosa. Mareen en ik hebben beide een royale kamer met een kast en een bed en we delen een ruime keuken en een badkamer. Ik voel me hier helemaal thuis. We hebben een soort veranda met een groot hek eromheen, net een kooi dat we altijd op slot moeten doen als we alleen zijn. Dat gaf, toen we aankwamen in het donker, best een vreemd idee. Hierdoor voelen we ons wel heel veilig. Er is ook bijna altijd iemand thuis, mw. Vurosa als ze niet werkt of naar de ‘gym’ is en van 08.00 tot 15.00 is hier elke dag een huishoudster die tevens ook ons huis schoonmaakt en tegen betaling ook onze was doet. Superdeluxe dus! De eerste nacht heb ik redelijk geslapen, even wennen aan de temperatuur (’s avonds ongeveer 26 graden en overdag in de middag loopt het op tot 30 graden). Ons eerste echte dagje Paramaribo liep niet helemaal zoals gepland. Doordat de zon heel snel opkomt en alle dieren (hanen, honden, insecten) enorm lawaai gaan maken wordt je heel vroeg wakker. Toen maar onder de douche gesprongen (koud, ben er nog niet echt aan gewend). Ik had al gehoord dat mw. Vurosa wakker was en ze had een kopje thee voor me klaargezet. Erg attent. Na wat uitleg zijn Mareen en ik na het ontbijt naar de supermarkt gewandeld om ‘provisie’ boodschappen dus, te halen. Mw. Vurosa had ons verteld: ‘morgen in de middag komt prem langs om jullie rond te leiden en om naar de vreemdelingendienst te gaan. Vanaf twaalf uur hebben we op de beste man gewacht en die kwam, op z’n Surinaams, vele uren later. Toen hij eenmaal daar was zijn we meteen vertrokken voor een rondrit. Hij heeft ons verschillende delen van Paramaribo laten zien. We zijn begonnen in het noorden van Paramaribo, waar de villa’s staan. Wat een weelde! Gigantische villa’s, echt palijzen! Ik vroeg meneer Prem wie daar woonden, het antwoord was kort maar krachtig: Rijke mensen, directeuren en drugshandelaren. Onze tocht vervolgde zich naar het noordelijkste puntje van Paramaribo waar ook e veerbootjes liggen voor het vervoer van mensen naar de overkant van de Surinamerivier. Je keek vanaf Paramaribo uit over het district Kommewijne, vooral heel veel groen. Er is nu ook een grote brug over de Surinamerivier die Commewijne met Paramaribo verbindt. Deze brug is 50 meter hoog en vanaf het hoogste punt heb je een mooi uitzicht over de stad. In het district Commewijne heb ik mijn eerste Parbobiertje gedronken en pikante kikkererwten, een borrelhapje, gegeten. Op de terugweg weer over de brug vertelde Prem dat de brug ook populair is onder de suicïdalen, verscheidene hebben zich van de brug in het water gestort om zelfmoord te plegen. Aan het begin (of het eind, afhankelijk van hoe je het bekijkt) is een rotonde gemaakt. Dit was de eerste rotonde van Suriname. Momenteel zijn er drie. Onze reis zette voort en meneer Prem heeft ons meegenomen naar de Kwattaweg. Daar bevindt zich het stagebureau en er zitten een aantal Groningse studenten. Daar hebben we even kennisgemaakt en waarschijnlijk gaan we maandag aan de kwattaweg eten. Prem en zijn vrouw koken dan Surinaams voor ons. Toen we werden thuisgebracht was het laat (dat krijg je als je laat wordt opgehaald) en Prem heeft eten voor ons gehaald! Hoe kan het ook anders……rijst met kip! Zeer smakelijk en lekker pittig!
Op het moment dat ik dit bericht schrijf is het vrijdag, meneer Prem en zijn oudste zoon stonden vanmorgen om negen uur voor de deur zoals afgesproken (!!!!) We zijn naar de vreemdelingendienst geweest voor verlenging van ons visum en we hebben schitterende Chinese knalroze fietsen gekocht. En toen werd het pas echt gevaarlijk in Paramaribo want twee bakra’s op een fiets vraagt natuurlijk om problemen. Voor de mensen die het nog niet wisten..ze rijden hier aan de linkerkant. Na de hele middag oefenen in de stad voel ik me nu behoorlijk zeker op de fiets. Onze wijk is goed bereikbaar vanaf de stad en andersom. Onderweg komen we langs veel supermarkten en groentekraampjes die hun waar gewoon in de zon uitstallen. Alle supermarkten worden gerund door chinezen en je vindt ze door de hele stad. Mareen en ik hebben maar meteen veel fruit ingeslagen, mijn zeer ernstige maar gezonde verslaving! Vandaag ben ik voor het eerst op mijn stageadres geweest. Sandra is een lange zeer magere vrouw, zij gaat mij deze 10 weken begeleiden. Vanavond belt ze om afspraken te maken want ze was aan het behandelen. Ook de 2 zoons van mw. Vurosa komen geregeld even koekeloeren en een praatje maken. Ze bekommeren zich wel om ons. Morgen (zaterdag dus) neemt de oudste zoon van mw. Vurosa ons mee om zijn bedrijf te laten zien, hij is keukenontwerper, en om ons een rondrit door de stad te geven. Dat willen trouwens alle surinaamse mannen wel, bij de supermarkt, bij de fietsenwinkel, ze bieden aan om ons rond te rijden. We bedanken vriendelijk en slaan het aanbod toch maar af. Zowiezo zijn de mannen zeer ‘attent’ naar de vrouwen. Ze sissen veel en maken zoengeluidjes. Wij reageren maar zo min mogelijk op deze bedenkelijke complimentjes. En veel surinamers, vooral mannen, knopen een gesprekje aan, ze zeggen: je bent zeker net aangekomen he! Je bent nog zoo wit, ga gauw in de zon zitten!’ Hahaha! Erg grappig en ik moet er telkens weer hard om lachen. Tot nu toe zijn de mannen niet vervelend, wel horen we mensen tegen elkaar over ons praten, ze zeggen dan ‘Bakra’ dat Nederlander o.i.d. betekend. We vallen nu eenmaal erg op hier. Je pikt de Nederlanders er zo uit hier, je ziet best wat Bakra’s in de stad, ze zitten allemaal op fietsen en zijn net als wij erg wit! Iedereen lacht naar elkaar om die belachelijke verschijning op de Chinese fietsen. Vanavond storten Mareen en ik ons op het uitgaansleven. Van mw. Vurosa hebben we een telefoonnummer van een betrouwbare taxi en laten we ons naar de stad brengen voor een hapje en wat borrels bij ’ t Vat, een bekende uitgaansgelegenheid hier, populair onder de studenten.
Meer over deze avonturen horen jullie later van mij. Hopelijk kan ik de foto’s snel plaatsen zodat jullie een beeld bij het huis en de omgeving kunnen vormen.

Ps. Is het lekker koud?
Incies: Mis jullie!
Sil: Hard werken he!
Jen: Lukt het met de studie/stageplaats?
Maaike: Alles goed met je? Is droppie lief voor je?
F+G: Het loopt vast op rolletjes in de praktijk! Ook zonder mij ;)
Heel veel groetjes en tot gauw!!!